« Spoutnichoir » est un verbe impersonnel. Il n'appartient à personne, il est libre dans sa tête.
Définition académique : Tomber, en parlant d'un Spoutnik venant du ciel.
La conjugaison est celle d'un verbe du 3e groupe, c'est à dire celui des rebelles, ceux qui tirent la langue aux grand-mères.
| Indicatif | Subjonctif | ||
|---|---|---|---|
| Présent | Passé composé | Présent | Passé |
| Il spoutnichoit | Il a spoutnichu | Qu'il spoutnichoie | Qu'il ait spoutnichu |
| Imparfait | Plus-que-parfait | Imparfait | Plus-que-parfait |
| Il spoutnichéait | Il avait spoutnichu | Qu'il spoutnichût | Qu'il eût spoutnichu |
| Passé simple | Passé antérieur | ||
| Il spoutnichut | Il eut spounitchu | ||
| Conditionnel | |||
| Futur simple | Futur antérieur | Présent | Passé |
| Il spoutnicherra | Il aura spoutnichu | Il spoutnicherrait | Il aurait spoutnichu |
| Infinitif | |||
| Présent | Passé | ||
| Spoutnichoir | Avoir spoutnichu | ||
| Participe présent | |||
| Spoutnichéant | |||
| Participe passé | |||
| Spoutnichu | |||
| Ayant spoutnichu |